Przywiązywanie przygiętych pędów do szpilek wykonujemy następująco. Sznurek przywiązujemy najpierw do szpilki. Lewą ręką ujmujemy przyginany pęd w odległości około 40 cm od jego nasady i kierujemy do wymaganego położenia. Prawą ręką przekładamy sznurek nad pędem, robimy pętlę szeroką na 3 palce i zawiązujemy pod pędem. Następnie pociągamy mocno za koniec sznurka, aby węzeł przeskoczył w dół o jeden centymetr. Koniec sznurka przekładamy ponownie przez pętlę i zawiązujemy drugi raz. W ten sposób pozostaje luźna pętla, która nie zaciągnie się. Nie wolno zaciskać sznurka wokół pędu, gdyż po krótkim czasie grubiejący pęd wrzyna się w pętlę i odłamuje w miejscu wiązania. Zabiegi formujące w trzecim i czwartym roku po założeniu sadu są podobne jak w roku drugim. Na wiosnę należy przygiąć te nowe pędy, które ukazały się na przewodniku. Co roku należy przygiąć od 2 do 4 pędów. Pędy zbyt sztywne lub skierowane do międzyrzędzia, które trudno jest przygiąć, można usunąć. Po przygięciu pędów należy skrócić przewodnik do mniej więcej 50 cm, ponad pędami (rys. 77). Pędów przygiętych nie skracamy. Niekiedy trzeba poprawić połażenie pędów w najniższym piętrze jeśli rosną one do góry. Cięcie i przyginanie pędów zajmuje w ciągu roku od 10—15 minut na drzewo czyli od 60—90 godzin na 1 ha sadu.
Formowanie koron kończymy kiedy drzewa ciągną wysokość 2,0— -2,5 m. Na tej wysokości przewodnik przyginamy w bok tworząc z niego konar lub też usuwamy go na gładko.
W okresie formowania koron i później, co najmniej do siódmego roku życia drzew należy ciąć je jak najmniej. Konieczne cięcie ograniczamy do usuwania pędów, których nie można przygiąć i przeznaczyć na konary. Oprócz tego należy usuwać silne pędy wybijające u podstawy konarów, zwane wilkami. Jeśli drzewa rosną intensywnie, to trzeba ograniczać ich rozrastanie się w kierunku międzyrzędzia, aby zachować miąższość szpaleru w granicach 1,5 m. Bardzo silne pędy powyżej 0,5 m długości skierowane do międzyrzędzia trzeba usuwać na gładko przy konarze. Wszystkie słabsze pędy rosnące w tym samym kierunku pozostawiamy na 1 rok. Gdy utworzą one pąki kwiatowe skracamy je nad ostatnim pąkiem.
W 7-10 lat po założeniu sadu szpalery wymagają silniejszego cięcia. Od tej pory trzeba je prześwietlać wycinając ze środka korony nieco konarów i gałęzi. Uformowane korony szpalerowe mają od 10 do 12 konarów. Na stałe pozostawiamy 6-8 konarów, najlepiej w 3-4 piętrach po dwa konary, skierowane w przeciwległe strony. Konary przerzedzamy stopniowo, w okresie od 7 do 15 roku życia drzew.
Gałęzie wyrastające z konarów trzeba przerzedzać, aby nie krzyżowały się i nie leżały jedna na drugiej. Odległość od ziemi do najniższych gałęzi powinna wynosić około 0,5 m. Co roku usuwamy także wilki oraz silne pędy rosnące w kierunku międzyrzędzia. Drzewa niektórych odmian (Bankroft, Mclntosh, Spartan) prowadzone szpalerowo rozrastają się silniej górą niż dołem. Nie wolno do tego dopuścić, bo dolne gałęzie z braku światła przestaną owocować. Za pomocą cięcia trzeba korygować kształt koron, aby były one szersze na dole niż górą. Szpaler w przekroju ściętego stożka uzyskamy wycinając na gładko wszystkie silne pędy wybijające na górnych konarach.
Odpowiednio cięty szpaler tworzy zwartą ścianę równomiernie zagęszczoną na całej swej długości. Należy zwracać uwagę, aby nie było nadmiernego zagęszczenia pędów na styku dwóch sąsiednich drzew w rzędzie. Jeśli drzewa sadzone są gęsto, to w miejscu gdzie się stykają – gałęzie krzyżują się ze sobą i trzeba je skracać. Trzeba także dbać, aby podstawy konarów nie ogołociły się z pędów owoconośnych. Wiele odmian wykazuje taką skłonność. Można zapobiec ogołacaniu się konarów zostawiając u ich podstawy po kilka słabszych wilków. Powstaną z nich po dwóch latach gałązki owoconośne.
Aby zapewnić dobre nasłonecznienie drzew i stworzyć warunki do wydajnej pracy, należy utrzymywać szpalery nie wyższe niż 2,5 m. Przewodniki drzew trzeba przyciąć na wysokość wyciągniętej ręki pracownika. Miąższość szpaleru w połowie jego wysokości powinna wynosić po cięciu 1,5 m. Na dole muszą być one trochę szersze, a na górze powinny mieć 1,0 m miąższości.