Trochę później dojrzewa odmiana Renkloda Uleną. Drzewo rośnie dość silnie, tworząc rozłożystą koronę. Zaczyna owocować wcześnie i owocuje obficie oraz corocznie. Wydaje owoce kuliste, średniej wielkości, o skórce zielonkawożółtej lub złotożółtej, pokrytej czerwonymi plamkami, cętkami i ordzewieniem. Miąższ jest żółtawy, soczysty, smaczny. Owoce dojrzewają w pierwszej połowie sierpnia.
W doborze dla ogrodów działkowych i przydomowych są dwie węgierki – Węgierka Wczesna i Dąbrowicka.
Pierwsza z nich jest odmianą nieznanego pochodzenia, w Polsce bardzo rozpowszechnioną i cenioną ze względu na plenność i wytrzymałość na mróz. Drzewo tworzy koronę wyniosłą, stożkowatą, dość gęstą. W okres owocowania wchodzi bardzo wcześnie, owocuje bardzo obficie, corocznie. Na mróz dostatecznie wytrzymała. Na choroby i szkodniki odporna. Wydaje owoce średniej wielkości, o ciężarze 32-38 g, po bokach spłaszczone, ostro zakończone. Skórka ciemnogranatowa z niebieskim nalotem, cienka, mocna. Miąższ żółty, ścisły, soczysty, aromatyczny, bardzo dobrze odchodzący od pestki. Owoce dojrzewają zwykle około połowy sierpnia, zaraz po owocowaniu Ren-klody Uleną. Przed zbiorem silnie opadają. Można je zbierać na kilka dni przed zupełną dojrzałością, gdy jeszcze nie są całe granatowe, (czego nie należy robić w przypadku innych odmian węgierek).
Węgierka Dąbrowicka jest nową odmianą, wyhodowaną w Sadowniczym Zakładzie Doświadczalnym w Dąbrowicach koło Skierniewic. Rodzi ona owoce duże, o barwie granatowej, dojrzewające w końcu sierpnia, a więc parę tygodni przed Węgierką Zwykłą, której nie zaleca się do upraw amatorskich, ponieważ jakością owoców ustępuje innym odmianom.
Renkloda Althana jest ceniona za doskonały smak i ładny wygląd owoców. Drzewo rośnie silnie, zaczyna owocować wcześnie i owocuje obficie. Owoce wydaje duże, o czerwononiebieskiej skórce, pokrytej fioletowym nalotem. Miąższ jest zielonkawozłoty, soczysty, bardzo smaczny. Owoce dojrzewają w końcu sierpnia.
Najpóźniej dojrzewającą śliwką z doboru jest Stanley – odmiana amerykańska, bardzo ceniona ze względu na dużą plenność i okazałe owoce. Drzewo tworzy koronę wyniosłą, o zróżnicowanym kształcie, pośrednim między kulą a stożkiem, luźną, niezbyt symetryczną, ze zwisającymi gałęziami. Zaczyna owocować wcześnie, regularnie i corocznie. Owoce ważą 40-50 g, są jajowate, zwężone przy szypułce. Mają skórkę ciemnogranatową, pokrytą silnym niebieskim nalotem, miąższ jest żółty, aromatyczny, soczysty, słodki. Owoce dojrzewają na początku września.
Choroby i szkodniki śliw
Najpoważniejszą i najgroźniejszą chorobą śliw jest ospowatość, zwana „szarką”, wywoływana przez wirus Prunus Virus 7. Objawy choroby występują zarówno na liściach, jak i na owocach. Na liściach są to różnego kształtu białożółte (chlorotyczne) plamy, które pokazują się już po kwitnieniu. Na owocach pojawiają się (kilka tygodni przed dojrzewaniem) fioletowe plamy, stopniowo ciemniejące. W miejscach tych miąższ jest przebarwiony. Owoce stają się niesmaczne i nie nadają się do konsumpcji. Niestety porażone drzewa trzeba usuwać. Aby zapobiec tej chorobie, trzeba starannie zwalczać mszyce.
W pasie nadmorskim i na pogórzu występuje torbiel śliw, powodowana przez grzyb Taphrina pruni. Objawy występują tylko na owocach i to już na najmłodszych zawiązkach. Porażone owoce, tzw. torbiele, są silnie zniekształcone, wydłużone i pozbawione pestki. Miąższ ich jest skórzasty i pozbawiony smaku. Zwalcza się tę chorobę, opryskując drzewa na krótko przed pękaniem pąków: Krezoto-lem – 1%, Sillitem – 0,5% lub Miedzianem 50 – 1% i powtórnie w fazie białego pąka kwiatowego: Syllitem – 0,1% lub Miedzianem 50 -0,2%. Trzeba również zbierać i niszczyć torbiele.
Śliwę atakuje również brunatna zgnilizna drzew pestkowych, która objawia się występowaniem na owocach w okresie dojrzewania szarobrunatnych plam z koncentrycznymi brodawkami barwy żółtobrunatnej. Część porażonych owoców opada i gnije, część pozostaje w postaci mumii. Zwalcza się je opryskami, w okresie białego pąka, Miedzianem 50 – 0,1%.
Groźnym szkodnikiem powodującym „robaczywienie” owoców jest owocówka śliwkóweczka. Gąsiennice zimują w kokonach pod korą drzew lub na wierzchniej warstwie gleby. Zwalcza się je, opryskując drzewa wtedy, gdy szkodnik jest w fazie rozwoju jaj, zwanej „czarną główką”, najlepiej zgodnie z zaleceniami służby ochrony roślin (najczęściej około połowy czerwca).
Często występującym szkodnikiem śliw jest misecznik śliwo-wiec, który wysysa soki z gałązek. Gdy masowo pojawi się, może zniszczyć drzewo. O obecności tego szkodnika świadczą wypukłe, brązowe tarczki szerokości około 5 mm, znajdujące się na młodych gałązkach. Zwalczanie tego szkodnika polega na opryskiwaniu bezlistnych drzew Krezotolem – 1% i w okresie wegetacji, w fazie wczesnego białego pąka Owadofosem pł. 50 w stężeniu 0,15% albo Sadofosem pł. 30 – 0,3%.
Do szkodników śliw należy także owocnica żółtoroga i jasna. Są to bardzo groźne szkodniki, często całkowicie niszczące młode, rozwijające się zawiązki. Opryskiwanie Owadofosem należy wykonać pod koniec kwitnienia drzew.