Lady Delamare jest odmianą angielską. Krzew rośnie bardzo silnie, pokrój ma kulisty, nieregularny. Wypuszcza pędy proste, często przedwcześnie rozgałęzione, całe uzbrojone w mocne kolce. Są one długie, podwójne lub potrójne, rzadziej pojedyncze. Liście duże, zielone, z żółtawym odcieniem, matowe, często trzyklapowe. Klapy ostre w zarysie. Odmiana ta rozpoczyna wegetację nieco wcześniej od innych. Owocuje wcześnie, już w drugim – trzecim roku po posadzeniu, w pełnię owocowania wchodzi w 5-6 roku. Owocuje obficie, dając przeciętnie z jednego krzewu około 12 kg plonu. Ma stosunkowo małe wymagania glebowe. Owoce wydaje duże, dość wyrównane, owalne, wydłużone, przeważnie osadzone pojedynczo. Skórka jasnozielona z żółtawym odcieniem, niekiedy z czerwonobrunatnymi plamkami, przy szypułce i kielichu skąpo owłosiona, niemal naga, z jaśniejszymi żyłkami, silnie rozgałęzionymi, cienka, mocna. Miąższ zielony, soczysty, słodkawo-kwaskowaty, słabo aromatyczny, bardzo smaczny. Owoce w pełni dojrzałe opadają i źle się przechowują.
Zielony Butelkowy – odmiana angielska. Jest to odmiana najpóźniej dojrzewająca – w drugiej połowie lipca, uprawiana głównie na przetwory. Krzew rośnie silnie, pokrój ma rozłożysty. Wypuszcza liczne pędy, średniej grubości, proste lub łukowato ugięte przy wierzchołku, często przedwcześnie rozgałęzione lub ulistnione, w pełni wegetacji zielone z czerwonobrunatnym odcieniem przy wierzchołku. Kolce pojedyncze, długie, ciemnobrunatne, skierowane nieco w dół. Liście duże, ciemnozielone, skórzaste, lekko pomarszczone, połyskujące. Klapy ostre. Wcześnie zaczyna obficie owocować. Owoce mogą ulegać oparzelinie słonecznej. Wymaga gleby żyznej, wilgotnej. Wydaje owoce duże lub bardzo duże, o wadze około 18 g, jajowate, wydłużone, niekiedy gruszkowate, osadzone pojedynczo, rzadziej po dwa. Skórka cienka, lecz nieprzejrzysta, ciemnozielona, naga, przy szypułce słabo owłosiona, na nerwach czerwonobrunatna, poplamiona, z wyraźnymi jasnozielonymi żyłkami o żółtawym odcieniu. Miąższ zielony, soczysty, kwaskowato-słodki, słabo aromatyczny. Owoce dojrzewają dość równomiernie, dojrzałe opadają. Odmiana wrażliwa na mączniaka.
Agrest można rozmnażać w różny sposób – przez odkłady, kopczykowanie oraz sadzonki zielne. W naszych warunkach najłatwiej rozmnażać agrest przez odkłady płaskie lub zwykłe, które wykonuje się wczesną wiosną. Jeżeli dysponujemy inspektem lub ogrzewaną szklarenką możemy rozmnażać agrest przez sadzonki zielne, ścinane pod koniec czerwca lub na początku lipca. Produkcja agrestu piennego wymaga przygotowania fachowego i ogrzewanej szklarenki.
Uzyskuje się go, szczepiąc odmianę szlachetną na pieńku porzeczki złotej (Ribes aureum). W tym celu trzeba przygotować silnie ukorzenione sadzonki. Zrazy zakłada się na wysokości około 1 m, w pierwszych dniach marca i rośliny umieszcza się w ogrzewanej szklarni. Jesienią otrzymuje się gotowy materiał do sadzenia na miejsce stałe. Szczepienie udaje się również w gruncie (wykonane w marcu), ale nie tak wydajnie jak w szklarni.
Choroby i szkodniki agrestu
Najgroźniejszą chorobą agrestu jest amerykański mączniak agrestu. Poraża on owoce, a także liście i pędy. Objawy choroby najwyraźniejsze są na owocach, na których powstaje brunatny, wojłokowaty nalot. Silne porażenie liści i pędów powoduje osłabienie krzewów, słabe owocowanie oraz łatwe przemarzanie podczas ostrych zim. Należy wycinać pędy z objawami mączniaka oraz bezpośrednio po kwitnieniu opryskać Bayletonem 50 WP (0,075%) i powtórzyć zabieg dwukrotnie co 10 dni.
Na agreście może również wystąpić opadzina (antraknoza) liści i biała plamistość liści. Występują one, porażając liście, późną wiosną, wskutek czego liście opadają przedwcześnie, co powoduje znaczną obniżkę plonu. Choroby te należy zwalczać tymi samymi preparatami, co amerykańskiego mączniaka agrestu i w tych samych terminach.
Agrest może być atakowany przez przędziorka chmielowe a, który doprowadza do przebarwienia, a następnie do opadania liści.
Zwalcza się go, opryskując roślinę po kwitnieniu Roztoczolem ex. pł. 8 (0,2%).
W przypadku wystąpienia przeziernika porzeczkowca – którego gąsienice żerują wewnątrz pędu, wyjadając jego rdzeń, na skutek czego więdnie, a później usycha – należy podczas wiosennego prześwietlania krzewów wycinać porażone, zdeformowane pędy i palić je.
Piłecznica agrestowa i brzęczak porzeczkowy – larwy tych szkodników zjadają liście. Jeśli wystąpią masowo, mogą zniszczyć całe ulistnienie. Zwalcza się je, opryskując krzewy we wczesnym okresie żerowania larw: Metoxem pł. 30 w stężeniu 0,6%, Foschlorem pł. 25 – 0,5% lub Sadofosem pł. 30 – 0,3%.