Obrączkowanie
Obrączkowanie, podobnie jak i przyginanie pędów należy do bardzo starych zabiegów sadowniczych. Jak dotąd nie znalazło ono szerszego zastosowania w praktyce. Bywa stosowane sporadycznie w celu zahamowania zbyt intensywnego wzrostu drzew.
Obrączkowanie wykonuje się następująco. Wokół konaru lub pnia robi się na korze dwa równoległe nacięcia w odstępie około 1 centymetra. Następnie ściąga się pasek kory w kształcie pierścienia zostawiając tak zwany mostek czyli kawałeczek nie ściągniętej kory szerokości od 1 do 2 cm. Miejsce po ściągniętej korze smaruje się jakimkolwiek środkiem służącym do zabezpieczenia ran po cięciu. Obrączkowanie wykonuje się po ruszeniu soków, zwykle w maju.
Sposoby obrączkowania: a — obrączka spiralna; b — obrączka prosta ; c — obrączka uciskająca.
Obrączkowanie można wykonać uciskając korę przez pierścień z blachy, obrączkę z drutu lub nawet przez sznurek skręcony wokół konaru. Środki te muszą być jednak zdjęte po kilku miesiącach bo inaczej powodują odcięcie konaru i jego odłamanie się w miejscu, obrączkowania.
Niekiedy podczas przywiązywania przygiętych pędów spotykamy się z obrączkowaniem niezamierzonym i możemy obserwować jego skutki. Jeśli sznurek przywiązany do pędu nie jest przecięty w porę, to grubiejący pęd wrzyna się w niego i powstaje obrączkowanie. Obrączkowanie utrudnia odpływ asymilatów z konaru do pnia i korzeni, a także przewodzenie soli mineralnych w przeciwnym kierunku. Drzewo zaobrączkowane przyjmuje wygląd drzewa zagłodzonego. Przyrosty są cienkie i krótkie, liście drobne i jasne. Obrączkowane drzewa zakwitają na ogół obficie i dobrze wiążą owoce. Bardzo często owoce są drobne, niewyrośnięte lecz za to pięknie wybarwione.
W naszych warunkach klimatycznych można obrączkować tylko jabłonie i grusze. Obrączkowanie drzew pestkowych powoduje ich zakażenie przez choroby kory i drewna i zamieranie. Na jabłoniach i gruszach obrączkowanie daje rozbieżne rezultaty i stąd nie znalazło ono nigdy szerokiego zastosowania w praktyce. W niektórych przypadkach udaje się dzięki obrączkowaniu zahamować nadmierny wzrost drzew i zmusić je do obfitego plonowania. W innych albo drzewa rosną w dalszym ciągu silnie i słabo owocują, albo kompletnie przestają rosnąć i rodzą bardzo drobne owoce. Obrączkowanie jest więc zabiegiem, który stosujemy zwykle w ostateczności. Nosząc się z zamiarem wykarczowania drzew zbyt silnie rosnących, można spróbować jeszcze jednego zabiegu — obrączkowania — by skłonić drzewa do większej plenności i zostawić na kilka lat w sadzie.
Nacinanie kory
Podobnie jak obrączkowanie ma ono na celu utrudnienie przewodzenia pokarmów, ich akumulację w tkankach i przyspieszenie owocowania. Opisy nacinania kory wzdłuż lub w poprzek na pniu i konarach można spotkać w starych podręcznikach sadowniczych. Obecnie zabieg ten nie jest praktykowany na starszych drzewach. Niekiedy wykonuje się nacinanie kory na pędach rocznych i dwuletnich podczas formowania koron. Nacięcie kory w kształcie litery V wykonane nad pąkiem powoduje wybicie z pąka silnego pędu, który może uzupełnić puste miejsce w koronie. Nacięcie pod pąkiem hamuje jego rozwój lub powoduje powstanie owoconośnego krótko pędu.
Wpływ nacinania kory na rozwój pąków: a- nacięcie nad pąkiem powoduje wyrastanie silnego pędu, b- nacięcie pod pąkiem powoduje powstanie krótkopędu owocującego
Wyłupywanie pąków
Wyłupywanie pąków bywa stosowane w niektórych sadach przy formowaniu bardziej wymyślnych koron. Usunięcie części pąków na pędzie umożliwia silniejszy wzrost pędów z pąków pozostawionych.
Przez usuwanie pąków można regulować ilość wyrastających pędów i kształt korony. Usuwanie pąków daje podobne efekty jak cięcie. Ze względu na pracochłonność tego zabiegu nie znajduje on szerszego zastosowania w praktyce.