Rozróżniamy cięcie zimowe i cięcie letnie. W Polsce powszechnie wykonywane jest tylko cięcie zimowe. W małych sadach można rozpocząć cięcie na przedwiośniu, w lutym lub marcu i zakończyć w kwietniu. Jest to najbardziej odpowiedni okres dla cięcia jabłoni, grusz i śliw. W dużych sadach, gdzie cięcie zajmuje wiele tygodni trzeba rozpocząć go już w styczniu i prowadzić aż do maja, do czasu kwitnienia drzew. Jeśli zachodzi konieczność rozpoczynania cięcia już od stycznia, to najpierw należy ciąć jabłonie wytrzymałe na mróz, na przykład odmianę Mclntosh i wszystkie inne z tej grupy jak Melba, Lobo, Cortland i Spartan. Następnie odmiany jabłoni bardziej wrażliwe na mróz i wreszcie grusze, śliwy i wiśnie. Z wieloletnich obserwacji i doświadczeń wynika, że cięcie na początku zimy odmian wrażliwych na mróz może wywołać przemarznięcia miejsc wokół ran, lub nawet całych drzew, jeśli temperatura spadnie poniżej —25°C.
Wszystkie drzewa można ciąć bez szkody jeszcze w maju, przed lub w czasie kwitnienia. Ze względu na organizację pracy, wskazane jest zakończenie cięcia do połowy kwietnia, gdyż później przychodzą pilniejsze prace, takie jak opryskiwanie i pielęgnacja gleby, a rozrzucone gałęzie utrudniają przejazd opryskiwaczy.
Cięcie letnie wykonywane jest od czerwca do września. W starych podręcznikach sadowniczych można znaleźć opisy klasycznego cięcia letniego, z których najbardziej znane było cięcie opracowane przez francuskiego ogrodnika Luisa Lorette. Polegało ono na kilkakrotnym uszczykiwaniu w ciągu lata wierzchołków pędów w celu zahamowania ich wzrostu i zamianę w krótkopędy owoconośne. Cięcie takie było nieodzowne we francuskich ogrodach przypałacowych, przy prowadzeniu w formie sztucznej karłowych jabłoni i grusz. Dzięki uszczykiwaniu pędów ograniczano wzrost drzew.
Gdy na początku XX w. wprowadzono uprawę karłowych jabłoni i grusz w sadach towarowych, to uważano, że należy je ciąć w podobny sposób jak w ogrodach przypałacowych. Stąd też w książkach z okresu międzywojennego znajdujemy oddzielne opisy cięcia drzew silnie rosnących, które prowadzono w formie mniej lub więcej naturalnej i oddzielne opisy cięcia drzew karłowych. Późniejsze doświadczenia wykazały, że chociaż drzewa karłowe znoszą lepiej cięcie niż drzewa silnie rosnące, to nie wymagają one specjalnego cięcia dla dobrego owocowania. Przeciwnie nawet, można je ciąć bardzo słabo, bo przyrasta na nich mało pędów.
Obecnie klasyczne cięcie letnie według zasady Luisa Lorette stosuje się wyłqcznie w niektórych ogródkach przydomowych w Europie Zachodniej. W sadach towarowych natomiast upowszechniajq się coraz bardziej uproszczone metody cięcia letniego.
Cięcie letnie bardziej niż cięcie zimowe hamuje wzrost drzew. Po cięciu letnim odbija mniej pędów niż po cięciu zimowym. Stąd też cięcie letnie znajduje zastosowanie w gęsto sadzonych sadach intensywnych jeśli zachodzi potrzeba ograniczenia rozmiarów drzew. W tym celu skraca się jednorazowo w lipcu wierzchołki intensywnie rosnących pędów, lub też wycina się silne pędy u podstawy.
W sadach intensywnych wykonuje się coraz powszechniej cięcie letnie w celu uzyskania pięknego rumieńca na owocach. Wycina się wilki wyrosłe na konarach oraz silne przyrosty znajdujące się w górnej części korony. Aby uzyskać dobry rezultat należy wyciąć wilki na 4 tygodnie przed przewidywanym zbiorem owoców. Wycinanie wilków latem daje duże oszczędności czasu pracy przy późniejszym cięciu zimowym.
Do czasu zbioru owoców z drzew cięcie letnie ogranicza się zwykle tylko do pędów tegorocznych, na których nie ma owoców. Po zerwaniu owoców można ciąć drzewa w analogiczny sposób jak w czasie ich spoczynku zimowego. Latem, po zerwaniu owoców, należy ciąć czereśnie i wiśnie, bo są one w tym czasie najmniej narażone na porażenie przez choroby kory i drewna.
Cięcie letnie bywa także stosowane na plantacjach krzewów owocowych. U malin wszystkie pędy zeszłoroczne powinny być wycięte natychmiast po zerwaniu owoców. Przy uprawie porzeczek czerwonych i agrestu w formie szpalerowej, przycina się ściany szpaleru nożycami żywopłotowymi na 2-3 tygodnie przed zbiorem owoców. Krzewy porzeczek czarnych, czerwonych i agrestu można prześwietlać w sierpniu po zerwaniu owoców.